"Serce z popiołu" - Kathrin Lange

Obłęd jest jak cichy zabójca. Stopniowo i skutecznie zamęcza swoją ofiarę. Pogrąża ją w amoku. Sprawia, że staje się niebezpieczna nie tylko dla siebie, ale i innych, wciągając ich w swój chory świat. Krok po kroku zabija to, co normalne w człowieku, pozostawiając w jego życiu miejsce wyłącznie na wyniszczającą go obsesję.

➤ Spoilery z drugiego tomu

Tego nie spodziewał się nikt. Charlie żyje. Po kilku miesiącach nieobecności wróciła na wyspę i zrobi wszystko, żeby odzyskać Davida. Jej stan psychiczny daleki jest od normalnego, a były narzeczony czuje się zobowiązany otoczyć ją swoją opieką. Ta decyzja nie wpływa dobrze na jego związek z Juli, która wkrótce usłyszy od niego zaskakującą nowinę. Podjęta przez chłopaka decyzja, lęk przed Madeleine, dręczące go wspomnienia oraz mroczna prawda o jego rodzinie sprawiają, że ponownie pogrąża się w depresji. Juli, przejęta coraz gorszym stanem Davida, postanawia znaleźć sposób na przezwyciężenie klątwy. Czy zakochani pokonają prześladującego ich ducha? Jak ostatecznie potoczą się ich losy?

Davida załamuje świadomość, że mógł się przyczynić do śmierci Charlie. Kiedy więc ta staje przed nim cała i zdrowa, z jednej strony kamień spada mu z serca, lecz z drugiej, jest wściekły, że tyle czasu pozwalała się mu obwiniać za tragedię, która stała się jej udziałem. Mimo pretensji, jakie do niej żywi, czuwa nad bezpieczeństwem byłej narzeczonej. Nie chce ryzykować, aby ponownie stało się jej coś złego. Przemyślenia, jakie poczynił na temat klątwy Madeleine i przygnębiających, rodzinnych faktów sprawiają, że zbliża się do Charlie, która bardzo szybko zaczyna mieć na niego destrukcyjny wpływ. Choć światełkiem w tunelu jest dla Davida obecność Juli, to nawet ona nie jest w stanie ukoić jego rozpaczy, jaka towarzyszy mu w związku z tajemniczym wspomnieniem, które wreszcie zdołał sobie przypomnieć.

Gdybym miała określić Davida dwoma słowami, powiedziałabym, że jest ciekawym i skomplikowanym człowiekiem. W poprzednich recenzjach zwracałam uwagę na jego małomówność i zamykanie się w sobie. W dwóch pierwszych tomach starałam się zrozumieć jego odizolowanie i przymknąć na to oko, ale, spotykając się z tym samym w ostatniej części trylogii, muszę podkreślić, że uznaję to za jego poważną wadę. Jego wycofania jest po prostu zbyt dużo. Nie podoba mi się też jego dziwny pomysł z opiekowaniem się Charlie. Poczucie odpowiedzialności za nią i lęk przed ewentualną krzywdą, jaka może jej grozić, szkodzi jego związkowi z Juli, lecz bardziej przejmuje się stanem byłej narzeczonej niż tym, co czuje jego dziewczyna. Nie zaskarbia tym sobie mojej sympatii. Oceniając Davida muszę jednak podkreślić, że życie go nie oszczędzało. Bardzo mu współczuję wszystkich traum, z którymi musiał się zmagać. W pewnym momencie autorka nagromadziła ich zbyt dużo, lecz jej zamysł zadecydował w znacznym stopniu o tym, że David nie należy do grona szablonowych postaci.

Juli ma kolejny problem. Jest nim powrót Charlie, która, bez względu na wszystko, chce odzyskać ukochanego. Sytuację dodatkowo utrudnia jego nadopiekuńczość względem byłej narzeczonej. Cóż może począć Juliane? Jedynie obserwować, bowiem jej chłopak nie dostrzega jak kuriozalne jest jego postępowanie. Do wiadomości musi przyjąć także inne decyzje Davida. Choć sprawia jej nimi przykrość, Juli nie potrafi wyrzucić go z serca. Nie potrafi też obojętnie patrzeć jak ponownie daje się pochłonąć depresji. Jest gotowa przerwać klątwę. Choć domyśla się, że nie jest to takie łatwe, nawet przez myśl jej nie przechodzi jak wielkiej ofiary wymaga Madeleine.

Od samego początku uważałam Juli za fajną dziewczynę i w tym względzie nic się nie zmieniło. David ma szczęście, że trafił na tak cierpliwą i wyrozumiałą osobę. Doceniam jej postawę względem niego. Wielokrotnie udowodniła, że jest dla niej najważniejszy. Nie mogę jednak zaakceptować tego, że nie potrafiła się mu sprzeciwić, kiedy zbywał ją półsłówkami lub przejmował na siebie odpowiedzialność za życie Charlie. Nawet jeśli zwróciła mu uwagę, za chwilę winiła się za niewłaściwe zachowanie. Mówiąc w skrócie, popadła w przesadę. Na szczęście to właściwie jedyna skaza na jej wizerunku. To bardzo niewiele biorąc pod uwagę cały szereg niezwykłych i niebezpiecznych wydarzeń, którym musiała stawić czoło.

Charlie Sandhurst to arogancka, zakłamana i egoistyczna manipulantka mająca destrukcyjny wpływ przede wszystkim na Davida, ale także na Juli. Realizowała chory plan, nie zastanawiając się nad wagą jego skutków. Była świetną aktorką, dlatego też obcy ludzie uważali ją za chodzący ideał. Pod tą maską udawało się jej skrywać swoją obsesyjną naturę, zdecydowanie nie będącą niewinnym zaburzeniem, lecz mocno zaawansowanym obłędem. Nic dziwnego, że zwróciła uwagę na "Rebekę". Była jej lustrzanym odbiciem, w którym jawiła się jako piękna i szalona.

O Charlie nie sposób powiedzieć coś dobrego (może z jednym wyjątkiem, choć i do tego nie jestem przekonana). To po prostu zepsuta i rozkapryszona dziewczyna, która nie dostrzegała różnicy między miłością a psychicznym zadręczaniem ukochanej osoby. Jest jedną z najgorszych postaci. Poznając jej perypetie zastanawiałam się, jakim sposobem pozostawała poza zakładem dla obłąkanych. To jedyne miejsce, do którego pasowała. Dziwię się, że niektórzy woleli przymykać oko na jej szaleństwo, zamiast zapewnić jej profesjonalną opiekę psychiatryczną. Niestety, ich niedopatrzenie okazało się poważnym błędem.

W recenzji „Serca w kawałkach” wspominałam, że Jason Bell, ojciec Davida, zasługuje wyłącznie na krytykę. Swoim postępowaniem, które zaobserwowałam w omawianym tomie, udowodnił, że dobrze go oceniłam. Choć był po części ofiarą tragedii, nic nie usprawiedliwia jego zachowania względem syna (łącznie z relacją, jaką nawiązał z jego narzeczoną - coś okropnego!) Daleko mu było do Roberta Wagnera, ojca Juli, który, choć oderwany od rzeczywistości, szczęście córki stawiał na pierwszym miejscu.

Okładka podoba mi się, jest ładniejsza od tej z "Serca w kawałkach"

Podsumowując: fabuła, niewątpliwie interesująca, została w trzecim tomie przekombinowana. Zmęczyła mnie małomówność Davida i zbytnie komplikowanie niektórych zagadek. Miałam wrażenie, że autorka na siłę rozciągała historię. Miała świetny pomysł na cykl, powinna jednak bardziej skupić się na jakości, a nie ilości tekstu. W efekcie finał trylogii nie jest zbyt dobry, samo zaś zakończenie jest dziwne (uważam, że nie stanowi całkowitego zamknięcia opowieści). Liczyłam na to, że "Serce z popiołu" nadrobi pewne niedociągnięcia z poprzednich części. Niestety, powtarzanie tych samych schematów po raz trzeci okazało się monotonne.

Zobacz także:

"Serce ze szkła" - Kathrin Lange (cykl "Serce ze szkła", t. 1)

"Serce w kawałkach" - Kathrin Lange (cykl "Serce zeszkła", t. 2)

„[...] Charlie jakby wyczuła mój wzrok, bo niespodziewanie otworzyła oczy. Spojrzała na mnie, nie podnosząc głowy z ramienia Davida. Wiem, że to może zabrzmieć idiotycznie, lecz w chwili, kiedy nasze spojrzenia się skrzyżowały, poczułam niebezpieczeństwo, jakie z niej emanowało. Grozę wywoływał nawet sposób,w jaki się uśmiechała - pełen tryumfu i jednocześnie wyzywający. [...] Lepiej ze mną nie pogrywaj! Całe jej ciało, każde spojrzenie i każdy gest zdawały się przekazywać mi tę wiadomość. Poczułam się tak zagubiona i nieswoja, że musiałam odwrócić wzrok. Kiedy znów spojrzałam na Charlie, miała zamknięte oczy, a na jej twarzy malowało się zadowolenie. David nie miał pojęcia, co się właśnie wydarzyło [...]”.