"Przypadkowy narzeczony" - Denise Grover Swank

Nieszczęścia chodzą parami? A może nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło? Wkrótce się przekona, czy zdrada, przypadek i ukryte zamiary, mogą być początkiem czegoś nowego. Romantycznego.

 

   Megan Vandemeer, dowiedziawszy się o romansie narzeczonego, zrywa zaręczyny, lecz nie zawiadamia o tym fakcie matki, która, nie podejrzewając niczego, kontynuuje przygotowania kosztownego przyjęcia weselnego. Na kilka dni przed planowanym ślubem, dwudziestodziewięciolatka wraca do rodzinnego domu, aby poinformować wszystkich o zerwanych zaręczynach. Splot zdarzeń sprawia jednak, że najbliżsi błędnie uznają podróżującego z nią Josh’a McMillan’a za jej narzeczonego. Gdy nowo poznany mężczyzna oferuje jej pomoc w stawieniu czoła rodzinie, Megan, mimo wątpliwości, zgadza się. I choć dziwi ją zachowanie Josh’a, nie zdaje sobie sprawy z jego prawdziwych motywów.

  Tak, powinna była przyznać się. Powiedzieć, że jej narzeczeństwo to przeszłość. Lecz świadomość poniesionych przez rodziców kosztów weselnych, skutecznie zamykała jej usta. A teraz jedzie na swój własny ślub będący jedną wielką fikcją. Konieczność wyjawienia prawdy paraliżuje ją, niemniej wie, że to nieuniknione. Plany Megan krzyżuje jednak Josh swoją propozycją wcielenia się w rolę narzeczonego. I choć z jednej strony chciałaby zakończyć tę farsę, świadomość ich rozstania zaczyna ją coraz bardziej przytłaczać.

Jako że centralnym punktem perypetii Megan jest jej ślub, a właściwie konieczność jego odwołania, nasuwa się pytanie, o czym myślała, decydując się na utrzymanie w tajemnicy wiadomości o zakończeniu swojego związku. Jej tok rozumowania jest zadziwiający – milczała, bo przytłaczały ją straty finansowe poniesione przez rodziców, tyle tylko, że swoim milczeniem naraziła ich na jeszcze większe, bezsensowne koszty. Cóż za logika. Nie lepiej wypada też rozwijający się w ekspresowym tempie (bo w ciągu czterech dni) wątek romantyczny. Jest sztuczny, wykreowany na siłę, podobnie jak powód ukrywania zerwanych zaręczyn. Na tym tle sama Megan wypada tak samo nijako. Po prostu kolejna papierowa postać. 

 

  Josh McMillan wiedział, że uzyskanie patentu jest ostatnią szansą na przetrwanie rodzinnej firmy. Wydawało się, że upragniony ratunek jest w zasięgu ręki...do chwili, w której okazało się, że ktoś go ubiegł i przywłaszczył sobie jego wynalazek. Mimo beznadziei całej sytuacji, inżynier nie poddaje się. Zamierza znaleźć winnego. Musi się jednak spieszyć. Na zdemaskowanie złodzieja ma tylko kilka dni.

Josh to przykład pozytywnego bohatera pozbawionego jakiegokolwiek wyrazu. Jest dobry, troskliwy, pracowity, ale przede wszystkim, tak jak jego przypadkowa narzeczona, jest nijaki. Nie ma w nim nic, czym przyciągał by uwagę. Wątek romantyczny z jego udziałem jest niesamowicie drętwy. W ogóle nie przekonało mnie jego zainteresowanie Megan (i vice versa). Uff...brak słów. Dawno nie trafiłam na tak sztuczną parę. Cóż, nie będę za nimi tęskniła.

 

  Bohaterowie drugoplanowi to przede wszystkim matka Megan (autorytarna kobieta, która nie widzi niczego poza własnymi zachciankami), babcia panny młodej (zasadniczo sympatyczna staruszka, jednak jej zamiłowanie do nudyzmu...nie przypadło mi do gustu) i przyjaciółki Megan – cyniczna Blair i spontaniczna Libby (obydwie postrzegam raczej neutralnie, choć postawa prezentowana przez Blair była nieco drażniąca).

 

Okładka – nic szczególnego.

 

Podsumowując: choć tematycznie „Przypadkowego narzeczonego” można uznać za komedię romantyczną, w rzeczywistości zarówno humor jak i romantyzm są tak sztuczne, że, poza znudzeniem, nie wywołują żadnych wrażeń. W podziękowaniach Denise Grover Swank wspomina o pierwszym wrażeniu, jakie tekst wywołał na redaktorce. Jej opinia (pokrywająca się zresztą z odczuciami twórczyni) – „z tej mąki chleba nie będzie”. I mimo że autorka starała się poprawić treść, ja niezmiennie uważam, że z tej mąki chleba faktycznie nie było. Zamiast interesującej opowieści, otrzymałam nudną, naciąganą, przegadaną historię, nijakich bohaterów i drętwe dialogi. Krótko mówiąc – było nieciekawie, tak więc, nie polecam.

 

„[…] – To tylko jedno wielkie nieporozumienie.

– Nieporozumienie?! Nieporozumienie jest wtedy, gdy zamówisz frytki, a dostaniesz krążki cebulowe. A nie wtedy, kiedy rodzice myślą, że jakiś nieznajomy poślubi ich córkę.  My mamy do czynienia z katastrofą […]”.

Na Instagramie