"Kusicielka" - Jane Feather

Czasami, gdy coś się kończy, coś innego się zaczyna. Jedno niespełnione marzenie może przynieść inne, które wynagrodzi wcześniejsze rozczarowania i wypełni dotychczasową pustkę. Nawet jeśli wydaje się nietypowe, czy wręcz szalone, może być tym, na co czeka się całe życie.

Hugo Lattimer musiał pogodzić się z tym, że nie ma dla niego miejsca w życiu Elizabeth. Gdy 14 lat później na progu jego domu zjawia się jej córka, Chloe Gresham, przeżywa nie małe zaskoczenie. Okazuje się, że na mocy ostatniej woli ukochanej został wyznaczony jej opiekunem. Choć ta perspektywa nie przypada mu do gustu, postanawia wywiązać się z powierzonej mu funkcji, lecz niebawem napotyka pewien problem. Okazuje się nim sama Chloe i zainteresowanie, które w nim wzbudza. Aby jak najszybciej przerwać tą skomplikowaną sytuację, udają się do Londynu w celu znalezienia młodej podopiecznej męża. Nie spodziewają się jednak czekającej tam  na ich pułapki ani tego, jak skomplikowana okaże się ich relacja.

Hugo Lattimer, niegdyś członek tajemniczej i plugawej Kongregacji Eden, nie potrafi poradzić sobie z wyrzutami sumienia związanymi z jego haniebną przeszłością. Aby zagłuszyć straszne wspomnienia trzydziestoczterolatek szuka zapomnienia w alkoholu i przygodnych relacjach z kobietami. Próbuje odciąć się od przeszłości. Przyszłość, która z kolei go nie interesuje, nie zapowiada się pomyślnie, biorąc pod uwagę jego psychofizyczną kondycję oraz problemy finansowe. Jakby tego było mało, niespodziewanie musi się zająć żywiołową siedemnastolatką. To zadanie przysparza mu dodatkowych frustracji przede wszystkim dlatego, że od początku dostrzega jej niezwykłą urodę i nie pozostaje obojętny na jej niezaprzeczalny wdzięk.

Chaos, w którym się pogrążył, w znacznej mierze zmniejsza się wraz z decyzją o abstynencji. Pozytywne skutki przyniósł też pobyt w Londynie. W takiej sytuacji pozostało mu jedynie wydać za mąż Chloe. Niewątpliwie dąży do tego, aby znalazła odpowiedniego męża, jednak pytaniem jest, czy ta perspektywa autentycznie napawa go radością.

Bez wątpienia największą wadą Hugo jest jego skandaliczna przynależność do Kongregacji. Pomijając to i biorąc pod uwagę dręczące go wyrzuty sumienia uważam, że nie jest złym człowiekiem. Udowadnia to m.in. historia jego znajomości z Chloe. Konieczność opieki nad nią i chronienia jej jest impulsem popychającym go do zmiany życia na lepsze. Choć stara się być wymagający, wielokrotnie poddaje się jej zwariowanym pomysłom. Mimo dzielących ich lat tworzy z nią spontaniczną i zabawną relację. Tym jednak, co należy mu zarzucić jest fakt, że choć z jednej strony chce być odpowiedzialny, to z drugiej zachowuje się zupełnie bezmyślnie, narażając jej reputację na szwank. W tamtych czasach życiem towarzyskim rządziły sztywne reguły. Nie wiele potrzeba było, aby młoda dziewczyna była stracona w oczach socjety. Hugo jednak zachowuje się tak, jakby zupełnie o tym zapomniał. Kiedy z kolei dostrzegał swoje błędy, nie stawiał im czoła, tylko uciekał od nich, wylewając przy okazji swoją frustrację na Chloe. Ta postawa najbardziej mi w nim przeszkadza. Jest on jednak takim typem człowieka,  że trudno go po prostu skreślić. Mimo że nie jest tak magnetyczną postacią, jakie czasami się spotyka w powieściach, to polubiłam go na swój sposób (choć do gustu nie przypadł mi jego zwyczaj zwracania się do Chloe per "dziewczyno") i życzyłam mu szczęścia.

Chloe Gresham to zaradna, samodzielna i tryskająca energią siedemnastolatka. Ze względu na to, że zdecydowaną większość życia spędziła bez najbliższej rodziny, nie zdziwiła się zbytnio koniecznością przebywania pod opieką obcego człowieka. Bardzo szybko potrafiła odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Nie potrzebowała też zbyt dużo czasu na to, aby przekonać się, że jej opiekun jest interesującym mężczyzną, który porusza w niej emocje, jakich wcześniej nie znała. Próbuje więc skruszyć mur, którym się otoczył. W przeciwieństwie do niego lepiej radzi sobie z tą fascynacją. Nie uważa bowiem, że trzydziestoczterolatek zachowuje się względem niej źle. Podczas pobytu w Londynie ma natomiast tylko jeden cel: przekonać Hugo, że byłaby dla niego idealną partnerką. Problem w tym, że on nie chce o tym słyszeć. Jakby tego było mało jej bezpieczeństwo jest zagrożone. Bycie dziedziczką całkiem sporej fortuny sprawiło, że w ślad za nią podąża ktoś, kto chce przejąć jej majątek , zaś krzywdząc ją, zemścić się na Hugo.

Chloe to sympatyczna i radosna dziewczyna. Bierze życie takie jakim jest nie użalając się nad sobą, czym zasługuje na uznanie. Żeby było zabawniej, autorka nadała jej dość specyficzną cechę, jaką jest przygarnianie bezdomnych i skrzywdzonych zwierząt (choć nie tylko). Przeklinająca papuga, czy niedźwiadek nie wydają się jej więc nieodpowiednim towarzystwem. Taki altruizm zasługuje na pochwałę, jednak chwilami tego typu bojowość trochę mi przeszkadzała podobnie, jak jej upór w wybieraniu pozbawionych gustu kreacji. W niektórych kwestiach potrafiła zachować się doroślej od Hugo, jednak podobnie jak on, w pewnych decyzjach nie wyzbyła się lekkomyślności. Z kolei jej rola jako kusicielki wykreowana została w subtelny sposób, łącząc kokieterię z poczuciem humoru. Plusem jest też to, że w odróżnieniu od niektórych bohaterów książkowych, mądrze podchodzi do sekretów, o których się dowiaduje, czyli bez ślepej krytyki i zamykania się na jakiekolwiek wyjaśnienia. Ogólnie rzecz biorąc, Chloe to taka lekka postać, czasem trochę denerwuje, ale nie jest męcząca.

Z postaci drugoplanowych na uznanie zasługuje Samuel, towarzysz i przyjaciel Hugo. Ze zrozumieniem i współczuciem przygląda się jego wewnętrznej walce. Stoi na straży jego prywatności, bez słowa sprzeciwu dostosowuje się do jego decyzji. Zdecydowanie zasługuje na miano wiernego i oddanego przyjaciela.

Niczego pozytywnego z kolei nie można powiedzieć o Jasperze Greshmie, przyrodnim bracie Chloe i jego pasierbie Crispinie. To z kolei całkowite przeciwieństwa Samuela. Występni i wstrętni mężczyźni, dla których liczy się jedynie rozpusta i zysk. Przez swoje milczenie i tchórzostwo wspiera ich Louise, żona Jaspera. To epizodyczna postać, jednak jej bezsensowna uległość sprawia, że zasługuje na słowa krytyki.

"Kusicielka" to jedna z tych powieści, które ani nie zachwycają, ani całkowicie nie rozczarowują. Jest do przeczytania, ale bez rewelacji.

Okładka - taka sobie. To dość nietypowe, ponieważ romanse historyczne wydawane przez Amber w zdecydowanej większości mają genialne okładki.

Podsumowując: gdyby nie to, że opowieść przynależy do romansu historycznego, a przez to zyskuje pewną magię, moje wrażenia na jej temat byłyby mniej korzystne. Wprawdzie pomysł z Kongregacją jest dość oryginalny, jednak stworzona przez autorkę historia, łącząca w sobie romans z intrygą, nie przypadła mi zbytnio do gustu. Bohaterom i ich perypetiom zabrakło magnetyzmu. Bez tego każda powieść jest jedynie kolejna książką i tak właśnie jest w przypadku „Kusicielki”.

"Gdy stali w holu, nie uświadamiała sobie w pełni, jaki jest wysoki i dobrze zbudowany, zaprzątało ją zbyt wiele innych spraw. Teraz jednak mężczyzna, który miał być jej opiekunem przez kolejne cztery lata, wydał jej się uosobieniem potężnej siły, nawet gdy tak leżał bez ruchu, pogrążony we śnie. Ta siła przyciągała ją jak magnes, nie pozwalała wyjść z pokoju. Chloe podeszła do łóżka. I nagle świat odwrócił się do góry nogami".