"Czekając na Ciebie" - Joanna Pear

Wiedziała, że ich wspólny czas wkrótce dobiegnie końca. Wiedziała, że pożegnanie nie będzie łatwe. Wiedziała, że w jego życiu może pojawić się ktoś inny. Wiedziała...Lecz mimo to oddała mu serce i ciągle wierzyła, że przeznaczenie będzie dla nich łaskawe.

Zamieszkanie w hotelu nie tylko zapewnia Alicji upragniony spokój, ale ponownie łączy drogi jej i Gabriela. Dwójka nastolatków nie musi długo czekać, aby przekonać się, że rodząca się między nimi relacja to coś więcej niż koleżeństwo. Wakacyjny romans staje się początkiem czegoś wyjątkowego, czegoś, co w innych okolicznościach miałoby szansę na przetrwanie. Niestety, w ich przypadku nadzieje na wspólną przyszłości nie mają racji bytu. Wszystko przez zbliżający się wyjazd Gabriela do Harvardu. Choć mijają lata, Alicja ciągle wspomina ukochanego. Być może jednak pojawienie się w jej życiu niesfornego Victora, zamknie za Gabrielem drzwi przeszłości.

Dla Alicji Małaszyńskiej Gabriel jest całym światem – jego szczęście jest ponad jej szczęściem. Z tego też względu, gdy nadchodzi czas rozstania, siedemnastolatka uśmiecha się, choć serce pęka jej z bólu, pozwala mu odejść, choć jedyne o czym  marzy, to zatrzymać go u swego boku. Kiedy jej świat wywraca się do góry nogami i musi stawić czoło trudom codzienności – nie chce być dla niego ciężarem. Nie chce krzyżować jego marzeń, tym bardziej, gdy on zaczął układać swoje życie na nowo...z nową dziewczyną. Choć upływ lat przyzwyczaił ją do samotności, w głębi serca wierzy, że ich drogi nie rozeszły się na zawsze. Nie wykluczone jednak, że towarzystwo angielskiego lekarza, Victora Bennett’a, pozwoli jej zrozumieć, że najwyższy czas przestać myśleć o Gabrielu i skupić się na własnym szczęściu.

Alicja jest niesamowicie samodzielna i bardzo zaradna. Nie użala się nad sobą, nie załamuje się. Wie, że musi iść na przód. Nie narzuca się też Gabrielowi. Podoba mi się jej zachowanie – jest bardzo dojrzałe. Dojrzałe jest również jej uczucie do byłego chłopaka, które, choć zaczęło się w młodzieńczych latach, nie było chwilową fascynacją. Tym, co w jej postaci nie do końca mnie przekonało był ogrom obowiązków, którym musiała podołać. Choć nie wątpię, że ludzie są w stanie pracować na kilku etatach, jednocześnie studiując, w przypadku Alicji było tego tak dużo (sprawy zawodowe i rodzinne), że uważam to za lekkie przerysowanie.

Gabriel Lang ma wielkie aspiracje. O ile studia na Harvardzie i zamieszkanie na stałe w Nowym Jorku dla wielu byłyby czymś nieosiągalnym, o tyle dla osiemnastolatka ta perspektywa jest celem, do którego niestrudzenie dąży. Gdy ciężka praca przynosi efekty – amerykański świat staje przed nim otworem. Jedynym minusem wyjazdu jest rozstanie z Alicją, lecz choć za nią tęskni, zaczyna budować swoją przyszłość z inną dziewczyną. Bycie w związku nie przeszkadza mu w tym, aby gdzieś w podświadomości spokojem napełniał go fakt, że w życiu Alicji ciągle nie ma nowego mężczyzny. Wkrótce jednak ten spokój burzy pojawienie się niejakiego Victora.

Zdolny i pracowity egoista. Oto cały Gabriel – człowiek skupiający się wyłącznie na własnym szczęściu. Pięcie się po drabinie kariery nie jest niczym złym, o ile nie zapomina się o odpowiedzialności, o tym, że istnieje coś więcej niż realizacja marzeń. Najwidoczniej Gabriel ma z tym poważny problem, bo poza swoim sukcesem, nie dostrzega niczego innego. Jest całkowitym przeciwieństwem Alicji. Ta bowiem myśli o jego dobru, nie o swoim. Martwi się o wszystkich wkoło, nie o siebie. Już te cechy stawiają Gabriela w niekorzystnym świetle, lecz to nie wszystko. Jest jeszcze jedna „cudowna” postawa naszego bohatera. Tląca się w głębi jego serca radość z tego, że, mimo iż on sam od lat jest z inną kobietą, Alicja ciągle o nim pamięta, ciągle jest sama. Mając na względzie ów egoizm, obecność Victora jest dla niego najlepszą nauczką. Całość historii Gabriela sprawia natomiast, że trudno wystawić mu jednoznaczną opinię. Część decyzji była zła, część dobra. Choć jednak ma więcej wad niż Alicja, jego zachowanie wywołuje większe emocje, co, w mojej ocenie, czyni z niego ciekawszą postać. 

 

Problemy osobiste zmuszają Victora Bennett’a do opuszczenia Anglii i zamieszkania w Polsce. Jako lekarz na telefon (dla zamożnych) na miejsce swojego pobytu wybiera hotel zarządzany przez Alicję. Nić porozumienia, jaka nawiązuje się między nim a panią menadżer, szybko przeradza się w prawdziwą przyjaźni. Medyk, dostrzegając wyjątkowość swojej nowej towarzyszki, wie, że zasługuje na wszystko, co najlepsze. Staje się więc impulsem popychającym ją ku nowej perspektywie. Ku własnemu szczęściu, które niekoniecznie musi mieć na imię Gabriel.

Ten światowy, pewny siebie człowiek okazał się siłą napędową całej fabuły. Swoją obecnością nie tylko ożywił dotychczasową rzeczywistość Alicji, ale, co najważniejsze, zbudził z uśpienia Gabriela, pokazując mu, że u jej boku jest miejsce dla innego mężczyzny. Choć nasza bohaterka ma przy sobie wielu życzliwych ludzi, Victor stanowi dla niej zupełnie inne wsparcie, bardziej...osobiste, a przez to bardziej interesujące. Polubiłam tego niesfornego lekarza za jego luz, szczerość i lojalność.

Wśród bohaterów drugoplanowych nie ma nikogo, kto wyróżniłby się w sposób szczególny.

Okładka – taka sobie.

Podsumowując: niemal przez połowę książki próbowałam uchwycić coś, co przykuje moją uwagę – niestety bezskutecznie. Wydarzenia z życia Alicji i Gabriela po prostu się działy, lecz nie wywoływały na mnie większego wrażenia. Z pewnością pomocny nie był dosyć ciężki styl snucia opowieści, problematyczne okazały się też: zbytnie przyśpieszenia niektórych zdarzeń, pojawiające się przerysowania, drobne niedopowiedzenia. Tak jednak jak jeden człowiek jest w stanie wywrócić czyjąś egzystencję do góry nogami, tak jeden bohater potrafi zmienić bieg i odbiór fabuły. Ta zasługa należy się Victorowi. Od chwili, gdy pojawia się, książka nabiera tempa i staje się znacznie ciekawsza. Joannie Pear należy się pochwała zarówno za trafny dobór tej postaci jak i poprowadzenie interesującego wątku z jej udziałem. Plusem jest również skupianie się na konkretnych etapach z życia zawodowego, uczuciowego i rodzinnego Alicji. Autorka prezentuje rozwój jej historii na przestrzeni ponad ośmiu lat – jeśli zaś nie dzieje się nic istotnego, robi dłuższe, kilkumiesięczne przeskoki do kolejnego ważnego momentu, unikając tym samym niepotrzebnego rozciągania fabuły. W efekcie ten całokształt sprawia, że powieść, mimo wymienionych mankamentów, była na tyle zajmująca, że z zaciekawieniem śledziłam perypetie Alicji, Gabriela i Victora.

„[...] Gdyby nie ten pocałunek pod pomostem, to moje życie byłoby znacznie prostsze” – pomyślał [...]”.

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Autorce.