"Flower. Jak kwiat" - Elizabeth Craft, Shea Olsen

Niektóre błędy potrafią mieć znaczący wpływ nie tylko na życie tych, którzy jej popełniają, ale również ich bliskich. Ci drudzy, chcąc za wszelką cenę uniknąć podobnych pomyłek, wytyczają sobie ścieżkę, którą starają się wiernie podążać. Założenie to samo w sobie jest dobre, jednak nie zawsze niesie ze sobą poczucie szczęścia i spełnienia.

         Charlotte Reed postanowiła, że nigdy nie popełni tych samych błędów, co jej babcia, matka i siostra. Nie da się zwieść żadnemu mężczyźnie. Całą swoją uwagę poświęci nauce, dostanie się na studia i będzie wieść udane, niczym nie zmącone życie. Realizuje swój plan bez żadnych przeszkód do chwili, w której poznaje Tate'a Collinsa. Obecność tego tajemniczego chłopaka wywraca jej uporządkowaną rzeczywistość do góry nogami. Sprawia, że nastolatka chce poznać świat, który do tej pory skutecznie odpychała. Problem jednak w tym, że Tate, ze względu na niedawne wydarzenia, boi zaangażować się w tę znajomość. Czy to oznacza, że rodzinna historia zatoczyła koło i Charlotte, mimo swoich postanowień, wpadła w sidła nieszczęśliwej miłości?

Charlotte wie jedno - miłość to cierpienie i zmarnowana przyszłość. Trzyma się więc z daleka od tej sfery, a cały swój czas dzieli między szkołę i pracę w kwiaciarni oraz opiekę nad siostrzeńcem. Ku rozpaczy Carlosa, swojego najlepszego przyjaciela, stroni od rozrywek. Spontaniczność i zabawa nie interesują tej osiemnastolatki do dnia, w którym pojawia się Tate. Chłopak od samego początku próbuje zwrócić uwagę Charlotte, proponuje jej również spotkanie. Choć dziewczyna stara się pozostać niewzruszona, to tajemniczy nieznajomy coraz bardziej ją intryguje. Zgadza się więc na jedną randkę. Magia wieczoru znika, gdy na jaw wychodzi tożsamość Tate'a. Charlotte czuje się oszukana, jednak decyduje się kontynuować znajomość, której trudno się oprzeć, szczególnie teraz, kiedy czuje, że zaczyna naprawdę żyć. Obecność Tate'a uświadamia nastolatce, jakie są jej prawdziwe marzenia. Postanawia więc postawić wszystko na jedną kartę i pójść za głosem serca. Nie spodziewa się jednak tak dziwnej reakcji ukochanego.

Charlotte tak bardzo chciała uniknąć błędów popełnianych przez kobiety w jej rodzinie, że zapomniała o tym, czego tak naprawdę chce od życia. Częściowo rozumiem jej obawy, ale wyjście, które wybrała, jest niczym więzienie. Najwidoczniej umknęło jej, że wszystko zależy nie od tego, czy będzie się z kimś spotykała, tylko od tego, czy będzie zachowywała się rozsądnie. Tym, co mnie nieco dziwi jest jej nagła zmiana. Choć nie była bardzo radykalna, to i tak rzucała się w oczy ze względu na dość szybkie tempo znoszenia przez osiemnastolatkę niektórych barier. Ostatecznie, mimo że tak zawzięcie uciekała od miłości, musiała się z nią zmierzyć, co okazało się trudną lekcją, głównie z powodu niejednoznacznej postawy Tate'a. Ogólnie rzecz biorąc, uważam Charlotte za postać neutralną. Chociaż nie mam do niej poważnych zastrzeżeń, to nie mogę stwierdzić, że w gronie bohaterów literackich udało jej się wybić ponad przeciętność.

Tate przez ostatnie kilka lat prowadził bardzo intensywne życie, nie stroniąc przy tym od rozrywek. Pewne wydarzenie odcisnęło jednak na nim tak głęboki ślad, że zerwał z ówczesnym stylem bycia i skrył się przed ludźmi. Istotnym momentem okazało się dla niego poznanie Charlotte, która oczarowała go od pierwszego wejrzenia. Dziewiętnastolatek uparcie zabiegał o jej zainteresowanie. Kiedy zaś jego starania zostały zwieńczone sukcesem i dziewczyna przekonała się do niego, Tate, zamiast zadbać o rozwój tej interesującej znajomości, postanowił zerwać dalszy kontakt. Choć bardzo zależało mu na niej, taką samą decyzję podejmował za każdym razem, gdy ich drogi się krzyżowały. Mimo że odpychanie jej było dla niego ogromnym ciosem, uważał, że to jedyne wyjście. Tylko tak mógł zapewnić ukochanej szczęście.

Tate to postać o dwóch obliczach. Pierwsze należy do uroczego i figlarnego chłopaka, który próbuje zbliżyć się do Charlotte. Takiego poznajemy go na początku powieści i to właśnie ta jego odsłona podoba mi się najbardziej. Problem w tym, że nie możemy obserwować jej zbyt długo, bowiem zostaje zdominowana przez jego drugie oblicze - wycofanego i niezdecydowanego nastolatka. Wraz z tą zmianą znika cała jego wyjątkowość. Przyczyny tej metamorfozy należy upatrywać się we wspominanym już zdarzeniu z przeszłości. Uważam jednak, że jej powód jest dość naciągany. To, co się wówczas wydarzyło, było bardzo smutne, ale reakcja Tate'a jest wyolbrzymiona. Nie wiem, po co zabiegał o uwagę Charlotte, skoro miał świadomość jakim ograniczeniem jest dla niego przeżyta trauma. To nieodpowiedzialne. Nie dość, że wprowadził tyle zamieszania w jej życie, to jeszcze bawił się jej uczuciami. Śmieszne jest więc jego tłumaczenie, że robił to wszystko z myślą o jej szczęściu. Szkoda, że autorki miały akurat taki pomysł na jego postać. Zaczęły bardzo dobrze, ale, niestety, szybko to zepsuły. O ile więc na początku postrzegałam Tate’a bardzo pozytywnie, o tyle finalnie uważam go, podobnie jak jego towarzyszkę, za neutralnego bohatera.

Wśród postaci drugoplanowych można wymienić: Mię, siostrę Charlotte (moje największe zastrzeżenie względem niej to próba spychania własnych obowiązków na rodzinę), babcię (wychowuje siostry, bez wątpienia je kocha, niekiedy jednak zachowuje się tak, jakby zapominała o własnych pomyłkach i oczekiwała od wnuczki bezbłędnego zachowania) oraz Carlosa (oddanego przyjaciela, który zawsze stał u boku naszej bohaterki, nawet jeśli ta miała przed nim tajemnice).

Okładka jest ładna, dosyć subtelna.

Podsumowując: kiedy zaczęłam czytać "Flower. Jak kwiat" pomyślałam, że chyba wreszcie trafiłam na książkę, która uplasuje się wysoko w moim rankingu. Niestety, myliłam się. Dobry początek został zepsuty przez dziwną metamorfozę Tate’a, która znacząco pogorszyła całą fabułę. Co więcej, recenzowana książka jest w moim mniemaniu kolejną publikacją napisaną na siłę, której lektura okazała się w większości dość nudna. Gdybym miała ocenić ją jednym zdaniem, powiedziałabym, że na ciekawym początku się zaczęło i skończyło. To zdecydowanie zbyt mało, abym mogła ją uznać za godną polecenia.

„[...] Kiedy jestem z tobą, myślę, że może jeszcze jest szansa.

- Na co? 

- Na to, żeby mieć w życiu kogoś, kogo nie zniszczę”